Nu ik in Spanje woon,  ga ik natuurlijk regelmatig op ontdekking. En omdat mijn oriëntatie nogal de wensen overlaat wil dat zeggen dat ik af mij af en toe buiten mijn comfortzone begeef. Ik had namelijk gelezen over een fijne wandeling, met name een oude smokkelroute. Dat leek me wel wat.  Eénmaal het besluit genomen, dan maar met gezwinde stap naar de wagen op zoek naar de plek die ik markeerde om te parkeren. Een uitdaging is al om op een gemakkelijk vindbare plek te parkeren, liefst dicht bij herkenbare punten waar ik een foto van kan nemen. De weg over de berg, gaat over in een hobbelweg en het mekker stemmetje laat al van zich horen:” hopelijk loopt deze weg niet dood want met mijn camionette kan ik hier niet draaien, hopelijk komt dat hier goed”. Ik besluit dan maar in een inhammetje te parkeren en verder tevoet op verkenning te gaan. Na een paar minuten kom ik op een open plek waar meerdere straatjes op uitkomen, dus hup terug naar de auto en de auto verplaatsen naar deze open plek. Héhé dat ging lekker goed. Het eerste deel was geslaagd, namelijk een goeie parkeerplek vinden.

Dan maar op zoek naar het wandelpad. Het start goed en plots kom ik aan het eind van het weggetje en gaat het over in een bos”pad”. Bon, een bospad had ik niet echt verwacht maar ik zet verder want ik wou perse het smokkelbaaitje vinden.  Hoe verder ik in het bos ga, hoe meer dat vervelende stemmetje begon te mekkeren:” verdorie, dat ga ik nooit meer terugvinden of hoe kan ik dit nu onthouden of miljaar ideaal om hier te verdwalen….” Het pad leek af en toe meer op een jungle pad. Onderweg zelfs paar tekens aangebracht met stenen en takken ?Maar toen dacht ik: ‘als ik nu terugkeer en verdwaal heb ik de smokkelbaai niet gezien’ . Misschien was ik toch al verdwaalt dus was het dan maar beter om tenminste het smokkelbaaitje als uitgangspunt aan te houden. Uiteindelijk, na nog wat mekkerende vertwijfelingen ontrolde zich het prachtige kleine smokkelbaaitje voor mijn ogen. Prachtig gewoon. Te vinden in Benitachell Cala de Llebeig

Na half uurtje genieten, dacht ik : “hup, tijd om te vertrekken want als het donker wordt en ik zit in dat bos dan komt het zeker niet goed. ” Binnen de 15 minuten had ik prijs. Geen pad meer te zien. Het mekkerstemmetje weer: ” verdomme hier geraak ik niet meer uit voor het donker, shit waar is dat pad nu naartoe en mijn tekens die ik aangebracht heb”. Dan maar mijn gidsen vragen om me hier zo snel mogelijk uit de bos te halen. En ja hoor wat rotsen opklauteren en oef, een asfalt weg.

Toen ik om me heen keek had ik het idee dat ik aan de andere kant van de berg uitgekomen was, waar mijn auto geparkeerd stond ? Ola dat was verre van interessant, want te voet over de steile berg, op die kronkelpaden ? volgens google maps een wandeling van 1.10u op VOORWAARDE dat ik niet weer verdwaalde. Daar had ik niet echt veel zin in, eerlijk gezegd. Dan gelukkig een jong koppeltje gezien, die medelijden met me kregen toen ik hun aanspraak en die me met hun wagen tot bij mijn wagen gebracht hebben

MORAAL VAN HET VERHAAL

Ik analyseer altijd alles dus toen ik opgelucht thuiskwam begon de mijmering. Ik ben een ramp op gebied van oriëntatie, zie je wel, pff dat was te verwachten,;…. Maar toen bedacht ik, “wat als ik verloren gelopen ben omdat ik dat verwacht had, omdat ik mezelf veroordeelde tot het hebben van een slechte oriëntatie?”

En toen moest ik hartelijk lachen, toen mijn frank viel. De symboliek was schitterend toen ik me openstelde voor de situatie en de gebeuren volledig kon accepteren. Mijn ziel toonde me dat ik ook smokkel, namelijk het oude denkpatroon dat ik niet op mezelf kan vertrouwen als ik op pad ga, omdat ik zou lijden aan een gebrekkige oriëntatie.

Dit was voor mij weer een schitterende reminder om anders  met mijn mekkertje om te gaan en om alerter te reageren. Want had ik geluisterd naar mekkertje , zou ik meer bewust geweest zijn. En als je bewust bent, ben je veel dichter bij je bron die het ideale kompas is. Ook had ik beter mijn gidsen gevraagd me de juiste terug naar de auto te tonen in plaats van zo snel mogelijk uit dat bos te willen ontsnappen.

Je leest dit verhaal niet zomaar dus kijk eens wat er voorviel de laatste dagen of wat er nog zal voorvallen. En ontdek dan wat jij nog smokkelt.

Lukt het mijmeren niet goed, of het zelf inzicht verwerven dan kan je altijd een verhelderende coaching of een verlichtende healing bij mij boeken

  • de foto van het bos is mijn foto, de foto van het baaitje komt van hier 

Inspireer en steek anderen gerust een hart onder de riem door dit artikel te delen.

Van harte,

Isabelle Lambrecht,

healer & coach