Wie kent deze hartekreet niet? Ik wil enkel het beste voor jou of ik bedoel het goed met je?

Hoe ga jij daarmee om? Voel jij je daar dan goed bij? Accepteer jij dan de situatie of de visie van die ander? Spreek jij er die ander op aan of denk jij: “ja ze zal het wel beter weten dan ik en ben je zelfs blij voor de tussenkomst?”

Het drama ontmantelen

Deze week weer een schitterend voorbeeld hiervan meegemaakt. Het paard (P) van (N) stond mank (ontsteking aan de enkel) en dit op 23 december. Van 24/12 om 9u tot 25/12 om 18u was (N) op verplaatsing. Ze dacht eerst om thuis te blijven doch na overleg samen, voelde ik dat zij momenteel niks kon doen voor (P). Hierop werd besloten om iemand 3x per dag naar het paard te laten gaan zien, met de belofte een eerlijke update te geven en zelf geen handelingen te treffen. De bedoeling was gewoon een oogje in het zeil houden, omdat het besluit genomen werd enkel natuurlijke pijnstillers of ontstekingsremmers te geven zodat het ontstekingsproces haar natuurlijke gang kon gaan. Op kerstdag kwam dan het bericht “Ik wou je kerstavond niet verbrotten, maar het paard lag heel veel neer, had teveel pijn en ze kon amper drinken door de natte stal….dan nog een heel drama eraan gebreid tot… ik heb het enorm moeilijk en zal voor jou nog moeilijker zijn maar ik ben er voor jou en het paard. Hoop dat je niet kwaad bent.

Ze had  de uitdrukkelijke wens van (N) in de wind geslagen en in haar plaats beslist wat er met (P) moest gebeuren. Het paard kreeg dus chemische pijnstiller en ontstekingsremmers, tegen de uitdrukkelijke wil van (N) in. Gevolg, de zwelling verdubbelde want het natuurlijk proces werd tegengewerkt. En als het wezen zich daar niet bij neerlegt zet het gewoon een tandje bij. Ik herken dat duidelijk uit mijn eigen lichaam. Kreeg ik vroeger pijnstillers dan werkte dat niet en versterkte de pijn gewoon. Er leeft bij mij een sterke afkeer voor elke mogelijke onnatuurlijke tussenkomst. De wil is altijd sterker dan het lichaam, vergeet dat nooit. Dat is ook waarom de ene persoon meer afstotingsverschijnselen vertoont bij transplantaties dan anderen. Ik stoot gewoon alles af, dus ik snap het proces van de verdubbeling van (P) zwelling zeer goed.

Eerste mijmering en inkijkje

Mijn eerste mijmering bij zoiets is : als je het zo goed bedoelt met ( N & P ) , waarom hou je dan geen rekening met hen en ga je voorbij aan wat (N) uitdrukkelijk aangaf? Als je het dan toch zo goed met (N) meent, dan zou haar wil toch op de eerste plaats mogen komen in haar eigen leven? Door jouw visie door te drukken gaf je letterlijk aan dat (N) fout was. Onder welke noemer je het ook allemaal wil inkleden, je plaatste jouw eigen niet goed voelen boven dat van (N). Je schrijft dat je het moeilijk hebt, ok maar moeten (N&P) daar dan voor boeten? Als je het goed bedoelt, waarom voelde (N) er zich dan niet goed bij? Je hebt de vrijheid van (N) ontnomen om zelf verantwoordelijkheid te mogen dragen.

Het moge duidelijk zijn wat hier aan de hand is. Het stomste dat je kan doen is de ander zeggen / tonen, dat die fout bezig is. Want alles wat gebeurt is het enige juiste. Het leven is meesterlijk en altijd juist omdat het een hoger doel dient. Voor (N) is er hier een mooie les/ oefening in het leren leven vanuit eigen zeggenschap en zelfvertrouwen. Ze krijgt deze les van iemand die juist het tegenoverstelde is en die nog helemaal in de greep is van gebrek aan zelfvertrouwen en angst (ze had het moeilijk met de verantwoordelijkheid die ze kreeg van (N). De dag dat (N) 100% achter zichzelf staat en zichzelf vertrouwt, zal niemand haar nog in vraag dienen te stellen. Het mooie was dat haar holistische dierenarts “toevallig” 3 dagen onbereikbaar, waardoor ze echt op zichzelf aangewezen was. Dus lieve mensen als iets pittigs gebeurt in je leven noteer dan je eerste “mijmeringen” en je zal vanzelf merken wat het thema is waarop het leven nu met je werkt.

De situatie was als volgt

(N) wou haar paard nu op een holistische wijze behandelen omdat die ontsteking al 2 jaar speelde, met een ontzenuwing als gevolg om de pijn uit te schakelen. (N) heeft dus 2 jaar het klassieke pad gevolgd en was het zo moe en beu dat haar paard bleef sukkelen. Het was dus tijd voor een andere aanpak.

Het drama is dat mensen vinden dat een paard niet mag manken blijkbaar. Dan stel ik direct de vraag, waarom dat niet zou mogen? Het antwoord is dan: in de wildernis is dat fataal voor een paard. Dan repliceer ik hierop dat ontstekingen zelden zullen voorkomen in de wildernis omdat de dieren daar nog de mogelijkheid krijgen om te leven in en vanuit een natuurlijk concept. Het paard was in het verleden helaas in handen van mensen die haar wilskracht probeerden te breken, klaarstomen voor de sportwereld. Dan is het voor mij logisch dat zij een trauma oploopt en dat het trauma zich laat zien in haar lichaam. Dus ja hoor een paard dat in gevangenschap leeft kan en mag zeker manken. Hoe graag jij je paard ook ziet, ze is nooit vrij, ze staat altijd onder jouw gezag.

Ik heb niks tegen paardensport maar het is wel zo dat het ene baasje het andere niet is. (N) houdt heel veel van haar paard en daardoor durfde zij het nu anders aan te pakken. Door ook een dierenfluisteraar in te schakelen, kreeg ze inzicht in (P) zelf en als toetje kreeg ze belangrijke spiegels aangereikt. Om het nog gekker te maken, vernam ze van de klassieke wereld , dat als de ontsteking niet zou verdwijnen het paard niet meer te redden was en de spuit de enige andere optie was.

Pure kolder voor mij

  • geen enkel wezen moet je redden, elk wezen heeft recht op zijn pad en proces. Zolang je lijdt onder zelfafwijzing zullen pijnlijke situaties en fysieke pijn een onderdeel zijn van je leven
  • eerst ontzenuwen omdat ze het probleem niet vonden, tja via de germaanse geneeskunde is het pompklaar waarom het lichaam met een ontsteking reageert en ook dat het lichaam een intelligent bio – logisch levend organisme is dat altijd streeft naar balans
  • als je het niet kan oplossen dan maar gewoon doden

Dit was voor (N) een heel belangrijke fase in het stappen zetten op het pad van zelf durven in te voelen en het durven verantwoordelijkheid nemen. Het vergt heel wat moed want als het fout gaat zal de buitenwereld wijzen en zeggen dat ze het fout gedaan heeft, dat het haar schuld is. Gaat het fout bij de klassieke behandeling, dan is het gewoon een :” tja er was niks aan te doen en ze wassen hun hand in onschuld. “ Dit is duidelijk een wegen met 2 maten en gewichten.

Heb jij de moed om tegen de angst en het gevestigde denken in te gaan? Heb jij de moed om je gevoel te volgen, hoe onlogisch het ook mag zijn?

Wil jij ook vrij van angst handelen en moedig je eigen pad bewandelen? Dan kan een coaching en mooi geschenk zijn voor jezelf.

Isabelle Lambrecht

healer & coach