Voor heel wat mensen is een vraag krijgen, een hekel gegeven. Ofwel voel je je er vervelend onder, ofwel voel je je persoonlijk aangevallen ofwel voel je je persoonlijk tekort schieten.
Waarom is een vraag krijgen zo moeilijk?
Als mens zijn we het grootste deel van ons leven op zoek naar onszelf. En zolang je jezelf blijft afwijzen = in vraag stellen, is een vraag van buitenaf er vaak eentje teveel. Een waarom vraag is dan als de steek van een bij met een angel die venijnig pijn doet.
Zolang je jezelf afwijst bent je heel kwetsbaar en zonder houvast. Vandaar dat mensen zo stekelig reageren op een : “waarom doe je dat of wat ga je nu doen” omdat je binnen je zelfafwijzing geen contact hebt met jezelf en deze vraag je enkel angst aanjaagt. Bovendien kan je erbovenop nog gevoelens van onmacht, tekortschieten en falen ervaren. Elke vraag brengt je dan nog meer uit balans, dan je al bent. Het brengt je van de wijs, omdat je geen contact hebt met je innerlijke bron en wijsheid.
Als je onzeker bent wil je je enkel bewijzen in plaats van wijs te zijn.
Bij vragen of je iets voor de ander wil doen, voel je je vaak te zwak om echt je gedacht te zeggen of om nee te zeggen uit angst voor afwijzing.
Dat is logisch want zolang je jezelf afwijst is afwijzing meestal wat je teruggekaatst of gespiegeld krijgt uit de buitenwereld.
Het verborgen geschenk achter aan vraag
Vandaag had ik het volgende voor. De aannemer, die de renovaties hier doet aan mijn spaanse woning, voelde zich tekort gedaan.
Communicatie in eigen taal is al pittig maar in een taal die je nauwelijks beheerst is het een extra uitdaging om je juist uit te drukken.
Hij had het raampje voor de badkamer geleverd en ik schrok van het dikke profiel waardoor het raamoppervlak de helft verkleind was. Ik stelde hem de vraag of een ander raam mogelijk was met een kleiner profiel. Dit raam zouden we dan gebruiken voor de andere badkamer. Hij reageerde daar een beetje verdrietig op met een: “maar dit is toch wat je bestelde en dat het voor hem wat moeilijk was om nu te begrijpen hoe ik de dingen wou”. Het leek alsof zijn woorden uitschreeuwden dat ie geen snars van vrouwen snapte hihi. Ik heb hem gezegd dat het voor mij heel eenvoudig was, ik wil gewoon veel licht, veel ruimte en harmonie. Ik had het raam al laten vergroten en aangegeven dat ik daar maximum licht wou trekken. Dus ergens had ik gehoopt dat hij mijn vraag wel had kunnen “voorzien/ inkaderen”, zonder zich persoonlijk aangesproken te voelen.
Ik heb hem toen uitgelegd, dat het feit dat ik hem deze vraag durfde te stellen, een groot compliment was voor hem als man en als persoon. Dat een vrouw maar een vraag durft te stellen, met kans op afwijzing, als ze die persoon vertrouwd. Dat ik niet hem in vraag stelde, noch zijn handelen (want ik ben super tevreden van de werken) maar dat ik mezelf kwetsbaar opstelde en een wensgedachte vorm gaf, in de vraag of het nog mogelijk was. Ik vroeg hem dat eens af te toetsen met zijn vrouw.
Hij begreep het en was heel dankbaar voor deze nieuwe visie.
Ik weet nog dat mijn ex-vriend me 11 j geleden eens verweet dat ik geen man nodig had, dat ik alles zelf kon doen. Hij begreep niet dat het zijn gedrag was waardoor ik hem zelden iets vroeg. Gedraag je als een man dan kan een vrouw zich gedragen als een vrouw.
Knuppel in het hoederhok
Ik merk (= mijn persoonlijke beleving!!!) dat er hier nog (enkel bij de spanjaarden) een “macho” cultuur leeft, waar mannen nog galant zijn en vrouwen willen tevreden stellen. Dat miste ik wel in Belgie. Nu leer ik hier om minder “mijn mannetje” te staan, best wel leuk. In Belgie zou niemand het nodig gevonden hebben om me te weerhouden om iets zwaars te tillen of om restafval op te ruimen en als het al gebeurde dan was het mijn vader (onder het goedbedoelde moeten, waar ik boos om werd). Hier sprongen de mannen direct hulpvaardig toe en kreeg ik te horen dat dit mannenwerk was en dit aan hen mocht* overlaten. Ik wou wat rotsblokken wegtrekken omdat ik een specifiek stuk kwartsrots, wou en direct sprong iemand ongevraagd naar me toe met de woorden: “Isabella laat mij dat doen, ik draag speciale werkschoenen en jij teenslippers”. Best wel wat oefenen voor mij want ik ben het gewoon om alles zelf te doen en direct van zodra ik het in mijn hoofd heb. Ze laten je voorgaan, houden de deur voor je open, … ja als sterke vrouw kan ik dat sterk waarderen.
* Hadden ze me gezegd dat ik dat moest aan hen overlaten, dan was het andere koek. Een moeten kaats ik nog altijd hard af. Mogen is evenwaardigheid en respect hebben voor de vrije wil van de ander, moeten (hoe goed het ook bedoelt is) is de ander wegdrukken en onderdrukken.
Hopelijk helpt die artikel wat, om de afvlakking van zowel de mannelijke als vrouwelijke energie, te verlaten. Have fun.
Delen van dit artikel mag altijd en noteer hieronder gerust jullie ervaring waar je het meeste bij worstelt bij het andere geslacht.
Van harte
Isabelle Lambrecht
Geef een reactie