• help jij ook zo graag de anderen?
  • Zou je zo graag een beter oord maken van deze wereld?
  • Krijg je vaak stank voor dank?
  • Het is je grootste wens dat iedereen het goed heeft,

 dat iedereen gelukkig en gezond is.

In de mate van het mogelijke draag jij daar je steen toe bij.

Waar nodig spring je bij of spring je in de bres. Maar om de één

of de andere reden krijg je zo vaak stank voor dank.

Van boze reacties tot zelfs ruzie en dit terwijl je enkel wil helpen! Onbegrijpelijk ?

 

Hoe komt dat ?

Je bedoelingen zijn uiteraard goed en integer want je wil helpen. Alleen is je standpunt, van waaruit jij de situatie bekijkt heel belangrijk!

Wanneer jij reageert en handelt vanuit medelijden, zit je al per direct op het verkeerde spoor. Want medelijden is een (ongevraagd) oordeel dat je velt over die persoon en zijn situatie.

Ja maar, denk je nu, de ander heeft toch pijn, zit vast, ….. Vanuit jouw visie bekeken kan dat kloppen maar vanuit wat ik nu weet zeg ik dat er ook een andere visie is. Er is ook een visie dat alles juist is zoals het is, meer nog dat iets anders voor die persoon niet mogelijk is.

Vanuit jouw visie zou de ander hulp nodig hebben. Wat als je naar de ander zou kijken vanuit een ander perspectief, nl neutraal zonder oordeel. Wat zou je dan zien? Gewoon iemand die een bepaalde visie heeft over het leven en van daaruit zijn keuzes maakt. En vanuit die gemaakte keuzes vloeien bepaalde situaties voort. Dan zou elke situatie een soort onderdeel van die persoon zijn.

Hoe zinvol denk je dat het is om vanuit jouw visie in die ander zijn plaats te willen denken en voelen? Hoe dankbaar zou je zelf zijn als iemand je ongevraagd vertelt dat je lekker fout bezig bent? Begin je al een beetje te snappen waarom je hulp soms weerstand kan oproepen bij de ander?

 

De kunst van het helpen ligt in het bewaren van je neutraliteit

Ik geef een voorbeeld. Als ik healingen doe krijgen de mensen een soort leidraad via het verslag, waar ze kunnen lezen welke blokkades ik wegnam. Elke plek in het lichaam vertelt waar je emotioneel mee worstelt. Laatst was er een vriendin die kermde van de pijn en overleefde op pijnstillers. We waren aan het chatten en en buiten mijn persoonlijke intentie om begon ik spontaan te healen. Als dat gebeurt weet ik dat het ok is want ik ben een kanaal. Nochtans is het belangrijk om nooit ongevraagd tussen te komen. Ongevraagd tussenkomen start vanuit het ego met de “negatieve” motivatie medelijden. Onder het chatten stuurde ik door op welke punten ik werkte. De volgende morgen kreeg ik een uitgebreid antwoord een dank voor de hulp en vriendschap. Echter bij elk geheald punt stond uitleg waarom dit niet meer kon opspelen. (Je lichaam kan maar pijn blijven vasthouden zolang er een pijnlijk denkbeeld in je leeft)

Tja daar sta je dan, een vriendin die kermt van de pijn, vastloopt fysiek en emotioneel. De aangereikte spiegel is nog te confronterend om in te kijken en wordt naast zich neergelegd. Wat doe je nu?

Een paar jaar terug had ik op alle mogelijke manieren proberen door te dringen tot haar. Want voor mij was het simpel: ik wil zelf gelukkig en zonder pijn door het leven dus de ander ook? Of is er nog een andere mogelijkheid?

Wat denk je dat er zou gebeuren mocht ik hier hard willen doordringen? Als iemand vastloopt is dat omdat er weerstand is, weerstand om bepaalde dingen onder ogen te zien. Afwijzing /weerstand = vechten tegen iets. Als je dan probeert door te dringen beantwoord je het vechten met vechten.

 

Ziekte ontstaat en wordt behouden door een onbewuste vorm van zelfafwijzing, Tegen haar ingaan zou die zelfafwijzing bevestigen. De beste hulp hier is de situatie accepteren zoals ze is = respect voor wie en wat ze nu is. De situatie is een vriendin die (on)bewust kiest om een bepaalde kijk op zichzelf nog niet los te laten. Het moment dat ze me BEWUST advies en inzichten vraagt zal ze ervoor openstaan en misschien luisteren.

 

Dit is een groot verschil met handelen voor de lieve vrede. Handelen voor de lieve vrede is je schikken naar de visie van de ander en je erbij neerleggen. Acceptatie is de ander de ruimte geven om zichzelf te ontdekken.

 

Wanneer je ongevraagd advies geeft wordt dit als een agressieve daad ervaren van de ander. De ander voelt zich afgewezen in zijn waarheid en kunnen. Op die manier ontstaat wrijving en ongenoegen en zal de ander nooit openstaan voor (jouw) hulp.

Voor alles is er een juist moment 

Mijn ervaring leert dat je niks kan dwingen. Je kan niet lopen voordat je kan gaan en het (in het stof) kruipen gaat eraan vooraf 😉 . Gun elk zijn groeiproces. Met respect en erkenning help je de ander het best. Elk moment en elk proces dat zich voordoet is het enige juiste.

Het is nogal tegenstrijdig om de ander te willen duidelijk maken :” aanvaard/respecteer jezelf en zie jezelf graag” terwijl je woorden nog niet helemaal weg zijn, je de ander al aan het veranderen bent onder het mom van helpen.

Isabelle Lambrecht

www.isahealing.eu