Als dame met een recht-aan-toe stijl, krijg ik wel eens het label liefdeloos. Dat heb ik voor als ik dingen schrijf die buiten het denkkader vallen van die persoon of als ik niet meega in de ander zijn/haar verhaal.

Het woord liefdeloos wordt geuit, op het moment dat je  uit de ander zijn/haar emotionele speelveld (lees het drama) blijft. Het lijkt me ontzettend liefdeloos om mee te gaan in de ander zijn drama, want drama is altijd een vorm van slachtofferschap. Slachtofferschap heeft als ontstaan of voedingsbodem, het afwijzen van een stukje van jezelf. Drama is dus gedragen door liefdeloosheid.

Wanneer de roep om meer liefde weerklinkt?

Wanneer iemand je toesnauwt of meesmuilend zegt: ” wees eens een beetje liefdevoller” houdt dat in dat de ander energie van je wil, onder de vorm van erkenning.  Ze proberen je ook wijs te maken dat je meer tact  moet gebruiken.

Om het woordje tact beter te begrijpen kan je eens kijken naar zijn synoniemen:  geheimhouding, kiesheid, omzichtigheid, behoedzaam, reserve, bedachtzaam en overleg. Dan heb ik toch wel mijn bedenkingen bij het gebruik van meer tact. Ik merk dat voor mij  3 zeer belangrijke parameters van liefde ontbreken nl openheid, eerlijkheid en spontaniteit.

Een voorbeeld, heb je ooit al eens tegen een vriending gezegd: “lieve vriendin, ik heb iets vervelends vernomen. Je man bedriegt je namelijk. Een scheldkanonnade is het resultaat en een verbroken vriendschap. Ja ja, je zou voor minder eerlijk blijven. Het is veel gemakkelijker  en boven alles veiliger, om te doen alsof je neus bloedt en de ander naar de mond te praten. Iedereen kent wel een geval waarbij de hele  “vriendenkring” van het overspel op de hoogte is, maar de persoon die het hoort te weten, in het ongewisse blijft. Dan vraag ik je: “ Heb jij dan genoeg liefde in jezelf voor die ander, die jij een vriend(in) noemt?”

Het hoofd als koning 

Als ik dit nuchter analyseer, kom ik tot de slotsom dat men er alles voor over heeft om de ander niet voor het HOOFD stoten.  Er wordt tactvol rond de essentie heen gelopen (die enkel in ons hoofd leeft) en het hart wordt volledig genegeerd. Van liefde gesproken.

Vol zeemzoeterigheid houden de mensen elkaar in het net van slachtofferschap, martelaarschap en onmacht.

Zachte heelmeesters maken stinkende wonden

Maar het is wel de gemakkelijkste weg, je blijft lekker buiten schot en de mensen vinden je leuk. Het spel der voorwaardelijke liefde op volle kracht tot een spiegel de dynamiek zichtbaar maakt. Dan heeft de persoon in kwestie 2 keuzes of in de spiegel kijken of de spiegel kapot gooien en de schoonste van het hele land blijven. (cfr sneeuwwitje, het verhaal van het zuiver hart versus het valse hoofd)

Als spiritueel wetenschapper, heb ik geluk alles in vraag te stellen en steeds naar de kern te gaan, nl het waarom van iets. Door op die manier, alles in mijn leven neutraal te analyseren, feiten naast elkaar te zetten, heb ik mijn fysieke lichaam kunnen ontdoen van heel wat drama symptomen ( scoliose, nekhernia, bekken instabiliteit (gekantelt), cvs, fibro, oor-keel& sinusonstekingen, hooikoorts, verlamming rechterarm, carpaaltunnel, computerelleboog, enkelproblemen, darmen, maag, baarmoeder/eierstok…….). Het inzicht verkrijgen in de motieven van mijn handelen is het mooiste wat ik mezelf ooit cadeau gedaan heb. En het is dit geschenk dat ik nu met de wereld probeer te delen. Het geschenk van zelfbevrijding en een hart vol liefde.

Ja maar, hoe kan je uit je hoofd blijven? 

Zolang je onbewust leeft, heb je emoties nodig hebben om te voelen dat je leeft en om in beweging te komen. De pieken en dalen, zorgen voor energie en actie. Emoties komen uit het hoofd, gevoel uit het hart. Mijn gids toonde me hoe ik daaruit kon blijven, namelijk door humor te gebruiken. Toen ik leerde om in mijn hart te blijven en mezelf in een emotie betrapte, vroeg ik mezelf grappend: “ en isa welke is het vandaag, de roetsbaan, de schietspoel, spiegelpaleis of spookhuis? ” Toen ik mezelf op de levenskermis zag, kon ik om mijn kleine ego lachen, alles relativeren en weer met de 2 voetjes in de realiteit terugkeren. .

Deze manier van in het leven staan, schenkt me grote kracht en energie en de nodige moed om vanuit liefde er te zijn.

Heel lang heb ik gezwoegd om weer echt te durven liefhebben en om recht vanuit mijn hart te spreken en te schrijven. Om geen medelijden meer te hebben, om mijn grenzen te trekken en om uit de drama’s van het ego te blijven. Heel soms, zakt de moed me in de schoenen en zou ik liever weer zwijgen. Maar dan herinner ik me weer de vraag die mijn gids me 4 jaar terug stelde, toen was ik 44 jaar: “Ben je bereid”. Weken/maanden heb ik die vragen mogen horen, tot ik em snapte.

De vraag was of ik bereid was om 100% ja te zeggen, wat de gevolgen ook waren. Pas toen ik vanuit mijn hart ja kon zeggen, zonder ja, maar ……, dus gewoon ja, zijn mijn gaven in sneltempo actief geworden.

Mededogen, hoe breng je dat in de praktijk

Een klant die voor mij zat, brak in huilen uit. Een zeer moeilijk leven, seksueel mishandelt en een zeer zwaar leven achter de rug. In die eerste fractie welde een diep medelijden in me op en ging ik bijna in de fout om hem hierin te bevestigen en te proberen te troosten. Maar dan fluistert mijn gids me in: “ wil je hem helpen of dieper de dieperik induwen? Op slag was ik weer in de realiteit en uit het emotionele drama veld van die klant.

Als je van je kinderen houdt, spaar dan de roede niet

Ik stelde hem de vraag : “x wil je dat ik je als een zwakkeling zie of als een intact mens?” Hij schrok op, het huilen viel stil. Verrast wiebelde hij op zijn stoel, schraapte zijn keel en ging rechtop zitten. Ik gaf hem een tissue om zijn neus te snuiten en we zijn verder gegaan.  Eenmaal hij uit zijn drama veld was, konden we een diep en verrijkende coaching aangaan. Achteraf kreeg ik een hartelijk dank, hij was nog nooit zo snel uit een depressie gehaald. Had ik met hem meegeleden, was hij nog dieper de duistere put van pijn ingegleden.

Het spreekwoord de roede niet sparen, wil zeggen dat je durft nee te zeggen en durft tegen de stroom in te gaan. Met slaan kom je nergens.

Als een kind valt, zal het meestal maar beginnen huilen als het ziet dat zijn ouders in paniek zijn. Toen mijn dochter klein was en ze eens tegen de tafel aanliep, hield ik natuurlijk mijn hart vast maar ik klapte op de tafel en zei: “ stoute tafel”. Voor haar was er geen vuiltje aan de lucht en een minuut later kon ik dan een ijsklontje op haar buil leggen. Maar alles kon sereen en zonder paniek verlopen. Mijn vader deed het nog anders, toen ik pijn had zei hij:” niet lachen hé, je mag niet lachen” Tja wat denk je, natuurlijk moest ik lachen, ik kon toch moeilijk luisteren naar mijn vader ;-). Het toont heel mooi dat als je uit het drama, uit de pijn blijft je de ander er ook kan uithalen.

Medelijden net als witte suiker een sluipend gif

Medelijden, is voor mij een “giftige” vorm van voorwaardelijke liefde. Het smaakt zoet maar is net als witte suiker een sluipend gif, dat zich in elke lichaamscel vastzet en steeds om meer eist.

Het is confronterend om pijn te accepteren en om pijn er te laten zijn. En toch is het de weg van liefde. De pijn er laten zijn ipv de pijn te voeden. Wie er klaar voor is zal de boodschap van liefde horen, wie er nog niet klaar voor is zal enkel horen wat in hem/haar leeft nl liefdeloosheid.

Dus lieve mensen, ik snap zeer goed dat mijn schrijfstijl niet altijd even gemakkelijk is. Maar ik hou genoeg van het leven om eerlijk weer te geven wat ik zelf in mijn leven ontdekt en verwezenlijkt heb. Het is dit geschenk van verlichting en healing dat ik graag wil doorgeven.