Persoonlijk heb ik mijn grootmoeder en tante verloren aan kanker. Ik heb door de chemo hun lichaam en levensstandaard zien aftakelen naar bijna onmenselijk. Ik was nog heel jong van mijn grootmoeder, 12 jaar was ik. Maar ik voelde direct aan haar energie dat die chemo fout zat. Ik zweeg. In 2007 kreeg mijn tante hersentumor. Na wat pushen en de nodige overredingskracht van de dokter gaat zij helaas over tot chemo. Mijn tante was een potige dame met veel noten op haar zang. Ja soms wel eens teveel, zal liggen aan onze familie vrees ik. In elk geval was zij een notoir levensgenieter en bourgondiër . Ik heb haar op 2 maand tijd zien aftakelen naar een mager, mak zielig “wezen” die direct haar smaak en geur verloor, energie op nul, kon zelfs bijna niet meer stappen. Zes maand later was ze dood. Ik weet zeker dat als mijn tante geen chemo gehad had, ze er nu nog zou zijn.
Het laatste beeld dat ik van mijn grootmoeder heb is niks menselijks, een zak met botten met huid en een paar plukken haar, helemaal in elkaar gestuikt op een hoopje in de zetel, zwoegend op die laatste ademteug. De eens zo lieve, verzorgde vrouw volledig onteert. Mijn tante was van een gezonde 123kg en 83cm groot, geduikeld naar een wankelende kapstok zonder smaak, noch geur. Had ze geen chemo gekregen ben ik ervan overtuigd dat ze nu nog zou leven. De oorzaak van haar kanker ken ik maar al te goed en klopt volledig met de stelling van de germaanse geneeskunde.
Het enige wat dodelijk is, is de angst voor ziekte. Maak jezelf vrij van angst, begrijp hoe alles werkt en laat je lichaam maar zijn gang gaan. De keus is voor mij heel simpel. Dood gaan we ooit en als ik doodga dan is het om dat het mijn tijd is, niet omdat chemo en ander vergif mijn systeem helemaal om zeep geholpen hebben. Ik ken nog heel wat mensen die momenteel worstelen met kanker en die ontzettend achteruit gegaan zijn door chemo. Met chemo sterven de meeste binnen de 3 jaar. Voor mij is het heel simpel, ik kies voor zelfrespect, de intelligentie van mijn lichaam en levenskwaliteit dus mens-onterende chemo is geen optie voor mij. Helaas zijn de mensen te bang om hun eigen ding te volgen en geloven ze in de almacht van meneer/mevrouw den dokter.
Wist je trouwens dat chemo is afgeleid van stikstof-mosterdgas, het gifgas uit de Eerste Wereldoorlog – nagenoeg 0,0% succes. Is hier sprake van een 100% bewuste misdaad, van massamoord (Prof. Niemitz).
http://www.neue-medizin.de/html/dr__med_hamer.html
http://www.germaansegeneeskunde.info/
http://www.franshoek.info/pagina47.html
Als ik denk aan de 98 tot 99% van de arme patiënten die zich vol vertrouwen aan de daders hebben overgegeven dan kan ik alleen nog maar huilen.Deze daders schrijven in hun rapporten nu zelf verontschuldigend: “Sorry, dat is vervelend gelopen”.
Dit wetenschappelijke onderzoeksrapport over het effect van chemotherapie is op het internet te vinden. http://www.cancerdecisions.com/030506_page.html (deel 1) en http://www.cancerdecisions.com/031206.html (deel 2)
In Australië hebben slechts 2,3% en in de USA zelfs maar 2,1% van alle patiënten baat gehad bij een chemotherapie (chemo-mishandeling = chemo-moord), als gekeken wordt naar de vijf-jaars overleving.
Desondanks wordt kankerpatiénten nog altijd aangeraden om juist deze pseudo-therapie te doen.
De auteurs van dit artikel vragen terecht hoe het mogelijk is dat een therapie die in de laatste 20 jaar zó weinig tot het overleven van patiënten heeft bijgedragen, tegelijkertijd zo succesvol in de verkoopstatistieken kan zijn.
Iets dat nog dommer en crimineler is dan dit en dat tegelijkertijd zo cynisch gebagatelliseerd wordt, bestaat er bijna niet.
Vermoedelijk hebben de 2% overlevenden hun chemo-tabletten zonder ze te gebruiken door het toilet gespoeld en hebben ze daarom overleefd. Daardoor vertekenen ze eigenlijk het succes van chemo.
Dan heeft het chemo-rattengif – dat is afgeleid van stikstof-mosterdgas, het gifgas uit de Eerste Wereldoorlog – nagenoeg 0,0% succes. Dan is er sprake van een 100% bewuste misdaad, van massamoord (Prof. Niemitz).
Met geneeskunde en wetenschap heeft dat, zoals gezegd, niets te maken.
Alleen met criminele propaganda die ervoor heeft gezorgd dat de arme patiënt al vanaf 1981 niets van de Germaanse Geneeskunde mochten weten.
Zoals men ziet kan men arme mensen met progaganda (van de “uitverkorenen”) zo oneidig afstompen dat ze zelfs braaf als schaapjes het zieken-slachthuis in gaan, niet vermoedend dat nagenoeg niemand van hen daar levend weer uitkomt.
Overigens kwam prof. Ulrich Abel van het Duitse onderzoekcentrum voor kanker in Heidelberg al in 1990 tot dezelfde statistiek.
( Chemotherapie bij vergevorderde carcinomen: een kritische balans, Prof. Dr. Ulrich Abel – 2e geactualiseerde druk (Duits) Stuttgart: uitg. Hippokratis 1995 ISBN 3777311677
Abel citeert Gallmeier, de Duitse paus van de oncologe: “Op het terrein van het onderzoek naar klinische therapie zet de industrie vandaag de dag de toon. Deze bepaalt trends en thema’s en kiest de gekwalificeerde medewerkers uit. Kwesties die geen betrekking hebben op producten kunnen in de regel niet gefinancierd worden.
Een verder citaat van Abel: “We hebben gezien dat voor de meeste gevorderde kankers geen bewijs bestaat voor een levensverlengende werking van chemo-therapie.
Om het scherper te stellen, de oncologie heeft tot op heden verzuimd om een onweerlegbaar wetenschappelijke basis voor de cytostatische therapie in de huidige vorm te leveren.
Erger nog: het schijnt intussen bijna onmogelijk te zijn om deze ontbrekende basis en controle nog in te halen. Want oncologen zullen om ethische redenen vergelijkingen met onbehandelde personen of later-behandelde patiënten nauwelijks meer plannen. Of deze plannen zullen stuiten op de afwijzing van ethiekcommissies.
Dit feit wordt ook door oncologen meestal onomwonden toegegeven.”
Wat betreft de chemo-rattengif-therapie: “Om behandeling met cytostatica (chemo) als therapie te verkopen, is misschien wel het grootste bedrog van de gehele geneeskunde. Wie deze chemische foltering als therapie heeft bedacht, verdient een standbeeld in de hel.”
Tot slot nog een verzoenend verhaaltje:
In 1981 werkte ik in Oberaudorf in een ziekenhuis voor mensen met gynaecologische carcinomen, dat bij de universiteit van Munchen was aangesloten.
Toen ik daar de Germaanse Geneeskunde ontdekte, zag ik de ellende van de patiënten die alleen maar chemo kregen en bijna allemaal stieven. Ik zon op een manier om ze te helpen.
Daarom schreef ik een firma aan met de vraag om grote hoeveelheden medischemonsters van koninginnengelei (Royal Jelly).
Per ommegaande kreeg ik hele kisten vol.
Daarna verkondigde ik als hoofd interne geneeskunde (ik had geen directe chef boven mij) dat al mijn patiënten per direct koninginnengelei zouden krijgen. Als voormalig kankerpatiënt nam ik het natuurlijk demonstratief zelf ook.
De patiënten waren enthousiast en ze voelden zich direct beter.
Na korte tijd lieten 10 tot 20 patiënten zich ontslaan en ze zeiden dat ze thuis alleen nog maar koninginnengelei wilden nemen.
velen van hun hebben overleefd, niet vanwege de koninginnengelei maar omdat ze geen chemo meer kregen.
Toen richtte de woede van de afdelingshoofden zich tegen mij.
Ik diende ze van repliek: Welke successen konden zij dan aanvoeren die konden tippen aan het succes van de koninginnengelei?
Vanaf dat moment stond mijn ontslag vast.
Heb niet alles gelezen, want ik ben overwerldigd door emoties. Ik herkende direct wat je voelde bij je tante. Na het overlijden van mijn vriend daarna mijn vriendin op 47 jarige leeftijd, en nog een aantal anderen vrij jonge mensen. Is het ergste voor mij niet het overlijden, maar de lijdensweg!!! Ik durf het niet te zeggen, ik ben opgelucht dat deze mensen verlost zijn van hun lijdensweg maar vandaag ben ik ontzetten kwaad, boos omdat nu mijn zusje in het AvL zkh ligt, ik herken haar niet meer, ook weer een weg van 4 jaar, ze is geopeerd nu ….de zwaarste chemos en bestralingen heeft ze al gehad in 2018. Het meisje is zichzelf echt helemaal kwijt geraakt. Ik ben zo boos op de dokters die hebben gezegd dat het wel goed komt met chemo en er dicect bij hebben gezegd, wietolie enzo helpt niet hoor. Ik weet dat onder boosheid verdriet zit natuurlijk, ik voel haar verdriet en pijn, want ik ben een emphaat. En weet je als ik haar niet spreek of zie ben ik in vrede, in vreugde en liefde en is mijn trillingsfrequentie gewoon hoog! Vanmorgen vroeg ik me af, moet ik het ocntact verbreken? Ik kies niet voor deze lijdensweg,…maar dat klinkt ook weer zo alsof ik haar een schulgevoel geeft (energetisch) ik ben gewoon kwaad op wat die artsen haar allemaal aangedaan hebben, ipv eerlijk te zijn, ik vraag me af of ze weten dat ze mensen een onmenswaardige weg aanbieden, ik wordt zelfs aangedaan als mijn zusje zegt, de verpleegsters zijn zo lief hier, dan denk ik ja, lief maar onnozel! Rumi zegt het ook he, de vijandschap van een wijze daar heb je meer aan dan de liefde van een onnozele. Ik hoop natuurlijk dat ze geneest en ze in vrede nog zeker een tijd mag genieten natuurlijk. Voor nu dank ik je voor dit verhaal, rauw en eerlijk en geeft me een beetje troost dat ik niet de enige ben die dit zo ervaart.
PS Ik heb dezelfde gedachten als jij, als mijn tijd is gekomen dan is ie gekomen, nooit bang geweest voor de dood. En ik zie ook dat doordat mensen hiervoor bang zijn gemaakt, de dood, dat ze daardoor de duivel geloven. Ik ben een ziel in een lichaam en niet een lichaam in een ziel.