In 2007 gebeurde er iets wat mijn hele leven op zijn kop zette. Mijn toenmalige vriendin waarmee ik samenwoonde, ontmoette een oude jeugdvriend die ze jaren niet gezien had. Ze werd op slag verliefd en besloot dat ze niet langer met mij verder wilde. Dit had voor mij grote gevolgen. We hadden samen een bedrijf en al gauw werd duidelijk dat samenwerken niet meer ging lukken. Daarnaast woonden we in een groot huis met een hoge hypotheek en we moesten het huis verkopen. In één klap bevond ik mij in een situatie dat ik geen partner meer had, geen werk en geen huis.

Korte tijd later kreeg ik pijn aan beide voeten. Als ik op schoenen liep deed het pijn. Zonder schoenen, op mijn sokken had ik weinig last. De pijn werd erger en erger, zodanig dat ik op het laatst alleen nog maar op werkschoenen kon lopen met stalen zolen. Ik had een goede homeopaat die ik kende en die werkte met de zogenaamde “vegatest”, een apparaat waarmee ze altijd een heel precieze diagnose kon stellen. Ze vertelde mij dat ik artrose in de gewrichten van mijn voeten had. Het betekende dat het kraakbeen in de gewrichten was afgenomen, wat pijn veroorzaakte. Ze vertelde mij ook dat het een ziekte was die niet te genezen was, hooguit stopgezet. Ik zou dus minstens altijd dezelfde pijn in mijn voeten blijven houden.

Gelukkig was ik erg eigenwijs en geloofde ik daar niets van, net zoals ik altijd twijfels heb gehad over veel zaken in de (medische) wetenschap. Ik was 41 jaar en goed gezond. Er was geen sprake van overmatige belasting van mijn voeten, en dus ging het er bij mij niet in dat ik zomaar, vanwege “aanleg” een ziekte kreeg die anderen niet hadden. Ik redeneerde dat er een dieperliggende oorzaak moest zijn, en als je de werkelijke oorzaak van iets weet, dan is de kans groot dat je het ook kunt oplossen.

In de daaropvolgende jaren ging het afwisselend beter en slechter. Op een bepaald moment kreeg ik in mijn rechtervoet enorme pijnscheuten. Het was een rare pijn, die als het ware volledig uit het niets kwam. Het was zo’n rare situatie dat ik stond te hijgen van de pijn, maar tegelijkertijd ook de slappe lach kreeg, samen met degenen die bij me waren. Zo apart was de situatie. Later zou ik begrijpen dat dit de “epi-crisis” was die kan optreden tijdens de genezingsfase.

In totaal heeft het hele proces zo’n vijf jaar geduurd. Mijn rechtervoet is volledig genezen. De linkervoet is ook prima, ik heb nergens last van en kan op alle schoenen lopen, maar wanneer ik met fysiek werk over een periode van meerdere dagen te lang doorga, dan begin ik klachten te krijgen aan de linkervoet. Daar kan ik mee leven, want nu ik weet dat het zo werkt, moet ik gewoon opletten dat ik niet te lang doorga.

Tijdens de laatste periode van genezing kwam ik in aanraking met de Germaanse Geneeskunde en werd mij al gauw duidelijk hoe de vork in de steel zat. Ik wist al lang dat het geen toeval was dat ik de klachten kreeg, precies na de dramatische gebeurtenis in 2007. Artrose is het gevolg van een onvermogen-conflict. Het besef dat je iets niet meer kunt of dat iets niet meer mogelijk is. Destijds hadden we een mooi huis in de Betuwe, met een groot stuk eigen grond, waar ik vaak ’s morgens in alle vroegte een wandeling maakte. Het was voor mij heel moeilijk om te aanvaarden dat ik daar afscheid van moest nemen. Het was voor mij een terrein “wat ik niet meer kon betreden.”

Geleidelijk aan heb ik dat gelukkig los kunnen laten, en wat mij betreft is dat nu allemaal prima. Ik ben blij dat ik met behulp van de Germaanse Geneeskunde inzicht heb gekregen in hoe het werkt, en dat ik geen last meer heb van artrose.

Henk, Gouda

BRONNEN