Heel veel mensen leven nog teveel vanuit rebellie en weerstand, in plaats vanuit vrijheid en eigen ruimte.

Het leven vanuit rebellie, is leven vanuit afwijzing. Als kind wordt je je onschuld ontnomen omdat je schuldig bevonden wordt, aan de gebreken die in het hoofd van je omgeving leven. Op het moment dat je hen geloofd stap je in je verweer en verschuil je je achter een patroon waarmee je je onschuld (= puurheid en zuiverheid) wil staven of bewijzen. 

Een voorbeeld. Een achternicht van mij is al maanden razend op me omdat ik haar confronteerde met haar realiteit. Toen ze weer eens een nieuw lief kwam presenteren, mr nr 45 of 50;  was ik het beu om weer eens dit spelletje mee te spelen. Ik vertelde haar ronduit dat ik niet meer meedeed met haar komedie. Dat de relatie onecht is omdat beiden zo hard hun best doen om aan de buitenwereld te bewijzen dat ze, ditmaal, een goeie relatie hebben. Dat het ditmaal juist is wat ze doen. Terwijl ze zich vanaf de eerste week al gekwetst voelde door hem. Dus toen ik het hart had om eerlijk te zijn met haar, haar te vertellen dat hoe goed die man ook mag zijn; hij toch niet de ware is voor haar. Dat die relatie 9 op 10 ook weer zou mislukken. Tja toen kreeg ik een boze furie op mijn dak omdat ze helemaal niet eerlijk wil zijn met zichzelf. Wat is haar realiteit? Dat ze seks verwart met liefde, een man verwart met vervulling? Welke positie neemt zij dan in binnen haar eigen realiteit?

Eén van mijn lievelingsnichtjes doet nog beter. Zij doet gewoon het omgekeerde van wat gebruikelijk is. Onder haar kar staan echt vierkante wielen want ze heeft totaal geen voeling met zichzelf. Ze  houdt zelf hardnekkig vol dat dit de juiste wielen zijn en meer nog, dat die wielen perfect zullen werken in de toekomst.  Ahum als iets nu niet werkt, en je veranderd er niks aan, dan zal de toekomst ook niet veel veranderen hé?
Door haar realiteit op te splitsen in halve waarheden, kan zij haar waan of ideaal beeld, blijven voeden.  De dag dat de beelden samenkomen, komt ze aan in de realiteit. Maar je kan dan heel diep vallen.
Noch gezwoegd, noch gezweet,  kan haar klein krijgen. Als een martelaar, draagt zij deze martelgang met verve. Soms hem vervloekend maar geen haar op haar hoofd die eraan denkt om de realiteit te accepteren. Ze zit al bijna tot aan haar nek in het drijfzand. Maar ja zolang er zuurstof is trappelt ne mens lustig verder hé.

De realiteit als leermeester

Dat herken ik bijzonder goed vanuit mijn eigen verleden. Ik wou mezelf zijn en dacht ook dat ik het gewoon anders moest doen dan de anderen. Wat bestond (of het werkte of niet) zwierde ik gewoon overboord en ik ploeterde eigenzinnig tegen de stroom in. Ik zie dat bij mijn nichtje nu ook gebeuren, het jezelf vernietigen vanuit het niet begrijpen wat authentiek zijn betekend. Ik had het grote geluk dat mijn ouders niet betrokken waren bij mij dus ook geen medelijden hadden.

Mijn nicht heeft het ongeluk dat haar ouders medelijden hebben en haar willen redden. Door haar te sponsoren geven ze haar extra zuurstof om zich dieper in de shit te trappelen. Als een schuur in brand staat, dan blus je die toch? Je gaat toch ook niet zeggen ik verminder gewoon de zuurstof? Nee, je zorgt ervoor dat het vuur dooft door gebrek aan zuurstof.

Het vuur is hier metafoor voor je drijfkracht, wilskracht, power.  Als je die verkeerd gebruikt vernietigt die in plaats van te verwarmen. 

Het leven is goudeerlijk, het geeft je terug wat je er insteekt. Zijn raderen werken feilloos vanuit de pure kracht van het mededogen. Of het wie niet horen wil zal voelen, opdat de groei en overleving gewaarborgd kunnen worden.

Waak je ervoor, je realiteit te laten vergiftigen met (zelf)medelijden. 

Als er een wond is, is er etter nodig om de wond schoon te krijgen en te laten genezen. Tegen de etter (pijn) vechten is de ander / jezelf, de kans op genezing ontnemen.

Dus als je contact wil met JE realiteit = mogelijkheden, dien je boven alles eerlijk met jezelf te zijn en het vergif van je denken om te zetten in de kracht van nederige acceptatie. Vanuit de acceptatie kan jij dan 100% bijsturen en verandering aanbrengen.

Waarom doe je wat je doet?
Waar sta jij binnen je eigen realiteit en leven? Erin of erbuiten?

Het vluchten in je overlevingspatroon zorgt ervoor dat je je verwijdert van je kern of brongegeven. Je leeft letterlijk in een waan dat er iets fout is met je en dat je dit wil verdoezelen. Wanneer iemand je luchtbel doorprikt, kan je als een woedende leeuw fel uitvallen en de ander letterlijk de ogen uitkrabben. Omdat je niet eerlijk wil zijn met jezelf, wil je ook niet dat de ander je echt ziet. 

Welke kar trek jij?

Op dat moment verkracht je de realiteit en probeer je bijzonder te worden door een zogenaamde verbeterde versie van jezelf neer te zetten. Dat wat je bent is plots niet meer genoeg, jezelf  zijn is maar te gewoontjes. Je wil schitteren, pronken en boven de ander uitsteken. Terwijl mocht je echt uiting geen aan jezelf, je schitterend en uniek bent maar vanuit een diep ontzag dat je nederig maakt. Nederig omdat jij dit stukje van de bron mag dragen en zichtbaar maken. Heb jij de nederheid om je eigen kar te trekken of laat jij je nog voor de kar van de ander spannen?

Het anders willen doen

Als je een andere kar dan die van jezelf trekt wil je erkenning. Je wil de aandacht trekken. Je wil geen gewone ronde wielen onder je kar, nee je wil het concept opnieuw heruitvinden en je zweert bij vierkante wielen. Ook al ervaar je in de realiteit dat die vierkante wielen echt rampzalig werken, toch blijf je harnekkig vastklampen aan je idee van het moet anders en bijzonder zijn.

Bijzonder versus authentiek

De uitspraak: “doe maar gewoon, dat is al gek genoeg“. geeft eigenlijk een beetje een wanklank aan de diepere betekenis. Want authentiek en uniek zijn is allesbehalve gek. Het is het leven verrijken, verwarmen en instandhouden door verruiming en groei. Het is bouwen op wat al is, door het te verfijnen, er een nieuwe laag van bloot te leggen.

Het is zinloos om te proberen je stempel te drukken door opnieuw het wiel uit te vinden. Je mag gerust verder bouwen op de fundamenten die je voorouders je nagelaten hebben. Je mag het kind houden ipv het met het badwater weg te laten stromen.
Het is de bedoeling om de zwakke plekken en blinde vlekken te ontdekken (= het kind te zien) en om deze te verbeteren, zodat je nageslacht een betere start krijgt dan je.

Het kind zien betekent de mogelijkheden (h)erkennen zodat je kan ontdekken welke kar (= vorm) je nodig hebt om het tot uiting te brengen.

In dit artikel zitten verschillende lijnen en metaforen dus het zal behoorlijk wat flexibiliteit vragen van je. Have fun.

Isabelle Lambrecht

healer & coach